Geriavity

O książkach

Stan podgorączkowy

O Alkoholu

O Zazdrości

O Rodzinie

O Dziennikarstwie

O Drugiej Młodości

Geriavity

O Służbie Zdrowia

O Miłości

O Rozterkach

O Teściach

O Biznesie

Jak zamówić

O Służbie Zdrowia

Wpadłem zziajany na oddział, a tam jakieś dziwne poruszenie. Siostra Jadzia zasuwa po oddziale, aż chodaki dudnią, doktor Czerski krzyczy przez słuchawkę i w ogóle wszyscy biegają tam i z powrotem. Wszystko wygląda jak w amerykańskim filmie po postrzeleniu gubernatora. To jest myśl! A może u nas kręcą jakiś serial? "Na dobre i na złe" albo jakiś inny "Klan"? Przecież żadna szanująca się pielęgniarka nie biegłaby tak do pacjenta jak siostra Jadzia. Pacjentki wytrzeszczają oczy. Z najwyższym zdumieniem zauważam, że szefową grupy operacyjnej jest salowa Mamrocka. "Proszę się rozejść, proszę się rozejść!", wykrzykuje w stronę żądnych sensacji pacjentek. W zasadzie nie powinienem się dziwić, bo gdzie chaos, tam zwykle rządzi osoba najmniej do tego uprawniona (patrz: scena polityczna). Normalnie nie wiem, co robić. I nie ma się nawet kogo zapytać. Z prędkością pocisku przemknęło koło mnie coś białego w czepku. Kiedy się otrząsnąłem z szoku, zobaczyłem, że to siostra Kobiałka, normalnie niemrawa. Ja pitolę! Tu musi chodzić o jakiś film.

O Miłości

...od godziny morduję się nad tym cholernym kiblem, a skutki wciąż niepewne. Nie jest łatwo być majsterklepką domowym, zwłaszcza jak się nie ma ku temu żadnych talentów, a duże aspiracje.
Kiedyś, jeszcze przed ślubem, zadawałem sobie pytania o naturę miłości. Co ma większe znaczenie? Chemia, przywiązanie czy poczucie bezpieczeństwa? Dzisiaj odpowiedziałbym tak: jeżeli nie idziesz do roboty, za to sam z własnej, nieprzymuszonej woli grzebiesz w zardzewiałej hydraulice, po to, żeby zyskać uznanie w oczach kobiety, to chyba to jest miłość.

O Rozterkach

Stary zakonnik z dużym wysiłkiem człapał od zakrystii do bocznego ołtarza. Z takim samym trudem klękał właśnie przed figurą świętego Antoniego. Przyjrzałem się im obu: stary człowiek w brązowym habicie szeptał coś z dużym zapałem człowiekowi z drewna, też w brązowym habicie. Pod rzeźbą widniał napis: "Święty Antoni, patronie rzeczy, które warto odnaleźć, módl się za nami". Starzec ostrożnie wstał, zauważył, że go obserwuję, uśmiechnął się lekko i przyszurał w moją stronę. Wyciągnął rękę w stronę figury świętego Antoniego i powiedział zachrypłym głosem:
– To bardzo skuteczny i poczciwy święty, ale jest też chciwy. Synu, trzeba mu coś obiecać.
Zostałem w kościele jeszcze kilka minut, parę rzeczy obiecałem, o parę poprosiłem.

O Teściach

      W przedpokoju na tyle wąskim, że dwie dorosłe osoby nie mogły stanąć obok siebie, zobaczyłem na pierwszej linii frontu panią Zaborkową przepasaną fartuchem oraz połówkę głowy pana Zaborka, wystającą ponad fryzurę jego żony.
      Sam ustawiłem się za plecami Miłki, tworząc w ten sposób symetryczny układ i ponad jej głową podałem przyszłej teściowej bombonierkę, którą dostałem w zeszłym tygodniu od pani Somiejko.
      – To dla pani, na dobry początek znajomości – przybrałem ton dość oficjalny, ale bez złych zamiarów.
W odpowiedzi Bronia złożyła wargi w rurkę i zaczęła mnie ganiać po całym przedpokoju. Schowałem się za Miłkę i jednocześnie zainscenizowałem nagły atak duszącego kaszlu – może się przestraszy wirusa? Ale niewiele mi to pomogło. Teściowa in spe wyminęła Miłkę z lewej; więc ja niby tak naturalnie drobnymi kroczkami przemieściłem się z prawej. Błąd taktyczny. Zblokowała mnie szafka na buty, której wcześniej nie zauważyłem. Zdołałem wybronić się jeszcze przez dwie sekundy przy pomocy błyskawicznych uników, ale koniec końców usta tej obcej pani wylądowały na mojej osobistej twarzy.
      Cmok, cmok, cmok!!!
      Byłem w szoku. Kolejny błąd. Nie można sobie pozwalać na utratę refleksu oraz komfort bycia w szoku, dopóki się nie rozpoznało wroga i terenu. Bo oto do mojego drugiego policzka przypiął się jegomość z brzuszkiem.
      Ratunku!
      Nie znoszę, jak obcy ludzie z niezrozumiałych dla mnie powodów czują się na tyle spoufaleni, że zaczynają człowieka cmokać po twarzy. Co to w ogóle ma znaczyć? Wytarłem się dyskretnie.
A potem było już tylko gorzej.

O Biznesie

– Wiesz, kuzyn, bo w życiu trzeba się szanować. Trzeba się, kurde, szanować. Bo jak się sam nie poszanujesz, to nikt ci, kuzyn, poszanowania nie da. Nie po to żem wyjechał do roboty, żeby mnie jakiś szwabski kmiot rozumu uczył. On gadał, żem ja wziął z bazy zestaw narzędzi, takich do naprawy volkswagena. A ja mu mówię, żem ja nie wziął, że tu nie było żadnej skrzynki. A on mówi, kapitalista, co z mojej krwawicy żyje, że jego, rozumisz, dozorca mnie widział, jak żem wynosił. I żebym oddał. O takiego, ty Szwabie, żem se pomyślał. Oni nam Warszawę zbombardowali, a ja mu będę skrzynkę z narzędziami oddawał. O. Takiego, o. Wszystko było ładnie pięknie, Szwab się odczepił. Nawet, jak żeśmy się widzieli, to on do mnie guten morgen, to i ja do niego półgębkiem guten morgen. A tu przychodzi dziesiąty, patrzę, a ja żem na wypłatę dostał mniej dwieście pińdziesiąt euro, niż żem się pół roku temu umówił.
O, tak to my nie będziemy się zabawiać, żem sobie pomyślał. Idę do Szwaba i żem nagadał, po polsku, bo po polsku, ale jakżem mu nagadał, to mu, kuzyn słuchaj, w pięty poszło. Żeby se wsadził te szwabskie piniądze, że ja u niego nie będę pachołkiem i żem z dumnego narodu. I że u nas to nawet Wanda nie chciała Niemca i ja też, kurde, nie chcę Niemca. To ja już wolę z Ruskimi interesy robić.

O Alkoholu

      Jak człowiek jest kawalerem i ma kaca – to ma kaca. Jak jest żonaty i ma kaca – to ma kaca, że ma kaca. Miłka suszy mi głowę, wczorajszy alkohol suszy mi gardło. Moja otępiała dusza usycha z tęsknoty za spokojem i ciszą...
      Zestaw wczorajszych win (reńskie, mozelskie, mołdawskie) zdaje się ubożuchny względem zestawu win dzisiejszych: schlałem się jak zdziczałe bydlę (zdawało mi się, że takie jest założenie) i podobno powiedziałem milion niewłaściwych i niewybaczalnych rzeczy. Chronologicznie: podobno dezawuowałem teściową (to jeszcze pamiętam); następnie powiedziałem coś w stylu, że obwód mojej żony w talii jest wielkością porównywalny do Obwodu Kaliningradzkiego (ja to jednak jestem błyskotliwy po wódce!), a na koniec imprezy byłem uprzejmy skomentować urodę mojej stażystki „jest ta Kasie chycić za co”. Człowiek dużo czyta, to i skojarzenia ma literackie... Intelekt jak brzytwa. Ale moja żona jakoś nie uważa, że byłem zabawny.
      Szkoda

O Zazdrości

      ...zerknąłem na komputer. Trzy czwarte ekranu zajmowało zdjęcie ryżego faceta. Modelowy wiking z kędziorami, połączenie chłopca i zbója o oczach koloru wody morskiej na Cabo da Roca. Mimowolnie zanuciłem: „Naciąłeś dziewcząt jak róż w kraju sosny...” i pochyliłem się nad notebookiem, żeby przeczytać podpis pod zdjęciem: Knut A. Solgerstrøm, a potem, prawdopodobnie, seria tytułów naukowych w języku, od którego wargi pierzchną. Poczułem jakąś zadrę w sercu. Bo czyż można ufać Duńczykowi? I jeszcze Knut ma na imię...
      – Co to za jeden? – Próbowałem przybrać możliwie najbardziej neutralny ton.
      – A, Knut. – Miłka niespokojnie poprawiła oprawki swoich nowych okularów. – Znamy się już ze trzy lata, ale głównie mejlowo. Czasem uzgadniam z nim różne rzeczy przez telefon...
      – Uch, ależ męski. Testosteron w żyłach wrze.
Moja żona była uprzejma całkowicie zignorować powyższe spostrzeżenia. Ale ja nie odpuszczałem.
      – No i co? Tak sobie pojedziesz do tej Kopenhagi. Spotkacie się. I nic wcale się nie boisz, że kiedy zobaczysz tego wikinga, osmaganą szkwałem twarz, zapętlone kędziory, to zapomnisz o mnie i dzieciach? – Zastawiłem maleńką, perfidną zasadzkę na swoją żonę.
      – Mój drogi, w moim wieku to już nie są obawy. To są nadzieje! – odpowiedziała jakby nigdy nic.
      Pan Bóg rozum jej chyba odebrał!!!

O Rodzinie

      – Bo posłuchaj. – Bronia spojrzała mi głęboko w oczy, aż się odsunąłem. – Gdybyśmy tak sprzedali swoje mieszkanie w Wałbrzychu i wasze dwa małe mieszkania, moglibyśmy razem zamieszkać tu w Warszawie. Wam byłoby lżej, a i my na starość...
      Nogi się pode mną ugięły i doznałem wizji. Wizji wielopokoleniowego domu, gdzie miłość, pokój i wzajemna życzliwość... Gdzie zapach drożdżowego ciasta. Babunia ceruje. Dziadunio fajeczkę pyk, pyk (a charty do stóp mu się ścielą), pacholęta niewinnie igrają, dziecina kwili, tatuńcio na waltorni pieśni patriotyczne wygrywa, a stryjaszek z dubeltówki! Śmichy, chichy, gwar, zabawa...
      Zagryźlibyśmy się po tygodniu!

O Dziennikarstwie

      Z nudów wyciągnąłem telefon. Pomyślałem, że sprawdzę, czym żyje mój kraj. Gdzie ja właściwie sprowadzam te oporne maleństwa, które trzeba wyciągać kleszczami? Przeczytałem nagłówki artykułów popularnego portalu informacyjnego. Zdobyłem pewną wiedzę. Otóż dowiedziałem się, co następuje:

      – „Doda na balu z narzeczonym bez stanika” (jeszcze do niedawna narzeczony w staniku stanowił jednak anomalię);
      – „Wojewódzki spocił się pod pachami” (gdyby pocił się paznokciem palucha wielkiego, sprawa byłaby jednakowoż bardziej zajmująca);
      – „Maffasion zapuszcza grzywkę” (przydałaby się transmisja na żywo);
      – „Aktorka z »Na Wspólnej« sypia z byłym i obecnym chłopakiem” (i chyba połową redakcji, żebyśmy mogli dowiedzieć się o tym wzniosłym fakcie);
      – „Żona piłkarza źle ocenia pracę rządu w ostatnim kwartale” (Wow!);
      – „Monet skradziony i odzyskany przez poznańską policję” (Jezu!).
      Potem już nic nie przeczytałem, bo wyświetliła mi się reklama na całą stronę:„Weekend w zamku dla dwóch osób 299 zł” (ja bym jednak miał klaustrofobię).

      Nic tylko usiąść i zapłakać. Właśnie tym powinniśmy się zajmować. W kraju, gdzie emeryci dostają osiemset złotych, młodzi tysiąc trzysta na kasie u Francuza dojącego polską gospodarkę, gdzie zapisy do endokrynologa zaczną się za dwa i pół roku, gdzie przemysł odnosił ostatnie sukcesy za Gierka, gdzie nauczyciela nie stać na książkę.
      Syf, bieda, brud, malaria, korupcja, nepotyzm – zajmujmy się żoną piłkarza z ekstraklasy lub klasą ekstrażony, rozwiążmy quiz na temat stanika żony rolnika i zagłosujmy w sondzie na temat koloru krawata prezydenta.
      Lekko mnie zemdliło.

O Drugiej Młodości

– ...Kazimierz poznał miejscową studentkę, z Paragwaju, Luciję – muszę przyznać – piękną dziewczynę. Schudł, odmłodniał, wciągnął brzuch... Jednym słowem jeszcze jest piękny, a już ma pieniądze. No i zadziałało... Wielka miłość! Okazało się, że Lucija ma wiele naprawdę niebanalnych poglądów, odświeżające spojrzenie na wiele spraw, niegasnący entuzjazm oraz osobliwie odbija myśli mojego... znaczy jeszcze mojego męża... Grom z nieba, porozumienie dusz i ciał. Ciao, ciao, dawne życie...

Przywiędłe floksy zwabiły motyla na środek naszego stolika.
Trzy pary oczu wpatrzyły się w efektowny rząd czarnych kropek na niebieskawych od spodu skrzydłach. Modraszkowaty przysiadł na krawędzi flakonu, wspiął się po liściu i zastygł w bezruchu. Odmęty mojej wiedzy nieuświadomionej wyrzuciły na powierzchnię nazwę: czerwończyk nieparek. Fruwająca metafora.

Dla dzieci

O wężu

Butowe drzewo

Spacer po pączki

Renata ChołujSpacer po pączki

- Mamo, chodźmy na spacer - powiedziała Hania do swojej mamy.
- Dobrze - zgodziła się mama i poszła przygotować ciepłe ubrania.
- Ja też chcę iść na spacer! - wrzasnęła Zosia, siostra Hani i zaraz pobiegła po swoją czapkę i szalik. Mama przytuliła Zośkę i powiedziała:
- Przykro mi Zosiu, ale dzisiaj nie możesz iść na spacer, bo jesteś przeziębiona. Zostaniesz w domu z tatą.
- Wcale nie je... je... jestem prze... przeziębiona - rozszlochała się Zosia, a z jej noska wyskoczyły ogromne, zielone gluciory, które sięgały aż do brody.
- Chodź, wytrzemy nochal - powiedział tata, który właśnie przyniósł chusteczki.
- Nie, nie chcę wytrzeć noska, - odpowiedziała Zosia - chcę iść na spacer!!!
Tata wziął na ręce swoją córeczkę Zośkę i powiedział:
- Zosieńko, jesteś trochę chora, przeziębione dzieci nie mogą chodzić na spacer.
- A Hania może? - zapytała smutno Zosia.
- Tak, bo Hania jest zdrowa - wyjaśnił tata.
Wtedy Zosia nic już nie powiedziała, ale z jej oczu popłynęły łzy, a z noska wyskoczyły następne gluty.
- Chodź, zbudujemy z klocków wspaniały zamek. - zaproponował tata.
- Nie chcę! - zachlipała Zosia i obtarła nos rękawem swojej bluzeczki.
- To może narysujecie coś niezwykłego? - zapytała mama z nadzieją w głosie, bo wiedziała, że jej mała córeczka bardzo lubi rysować.
Zosia tylko pokręciła głową i wtuliła się w ramiona taty.
- Zagrajmy więc w grę o kolorach. - powiedział tata, włączył komputer i uśmiechnął się pod nosem.
Zosia spojrzała na niego zapłakanymi oczami i szepnęła cichutko:
- Nie.
- Nie chcesz grać na kom-pu-te-rze? - powtórzyli jednocześnie mama i tata, a ich oczy były szeroko otwarte ze zdumienia.
Nastała pełna napięcia cisza, ponieważ wtedy wszyscy zrozumieli, że sytuacja jest bardzo poważna. Nikt nie wiedział jak pocieszyć Zosię. Aż nagle Hania wykrzyknęła:
- Zosiu, nie płacz! Mam wspaniały pomysł. Pójdę z mamą do cukierni i kupię ci naaaajwiększego pączka w całej cukierni.
- Największego? Naprawdę? - rozpromieniła się Zosia.
- No pewnie! - odpowiedziała Hania i aż podskoczyła z radości na widok uśmiechniętej siostry. Mama i tata też byli bardzo zadowoleni, ale nie podskoczyli, bo jak wiadomo, dorośli nie rozumieją wielu rzeczy, na przykład tego, że podskakiwanie z radości jest bardzo fajne.

* * *

Mama i Hania bardzo szybko wyszły na dwór.
- Chodźmy prosto do cukierni! - powiedziała Hania i razem z mamą pomaszerowała żwawo w kierunku Placu Wilsona.
Po chwili były już na miejscu.
- Są pączki?! - spytała zdyszana Hania.
- Są. - odpowiedziała pani ekspedientka - Mamy dziś pyszne świeże pączki z marmoladą.
- Poprosimy cztery. - powiedziała mama.
- Ale dla Zosi, mojej siostry, musi być największy! - bardzo poważnie stwierdziła Hania.
- Ojej! - zdziwiła się miła pani ekspedientka - właśnie zauważyłam, że mam w sklepie DWA ogromne pączki - zaraz je dla ciebie zapakuję. - powiedziała pani sprzedawczyni i włożyła do papierowej torby dwa ogromne pączki dla Hani i Zosi i dwa zwykłe pączki dla mamy i taty.

* * *

- Zosiu, Zosiu, zobacz co dla ciebie mam! - już od progu wołała Hania do swojej siostry.
- Hura! Hura! Są pączki! Tato, zobacz, Hania przyniosła nam pączki! - rozradowała się Zosia i podskoczyła z radości.
- ... ale najpierw idziemy myć łapy! - zarządziła mama. I wszyscy poszli do łazienki.
A potem dwie duże dziewczynki zjadły dwa duże pączki. I wypiły dwa kubki mleka.
- Czuję się już lepiej. - powiedziała Zosia do Hani i pocałowała ją w policzek.
- Upaćkałaś mnie lukrem! - zawołała Hania - Ja też cię zaraz upaćkam! Będziesz cała upaćkana, strasznie cię upaćkam...
- Nie, to ja cię bardziej upaćkam! Najbardziej na świecie cię upaćkam! - huknęła Zosia.

I tak dwie duże dziewczynki zaczęły ganiać się po całym mieszkaniu, kłócić, przekrzykiwać, psocić i wywracać dom do góry nogami. Czyli dalej toczył się normalny dzień w rodzinie ............*.

KONIEC

* tu należy wpisać nazwisko rodziny

Renata ChołujButowe drzewo

Od domu, za płotem, w lewo
rośnie butowe drzewo.

To dziwna rzecz ja wam mówię,
bo rośnie na nim obuwie.

Wiszą kalosze dorodne,
szalenie w tym roku modne.

Rosną żółciutkie sandały,
lecz prawy urósł zbyt mały.

W głębi, tuż obok konara
Pięknych trzewików para.

Dojrzałe były kozaki,
lecz zjadły je głodne robaki.

Były już w pączkach półbuty –
i zmroził je zimny luty.

A tam, gdzie czubek jest wiotki
rosną filcowe botki.

Każdy, kto buty chce nowe
pędzi pod drzewo butowe.

Renata ChołujO wężu

Szszszszszszu... syczy wąż w łazience, kiedy mama bierze prysznic.
- A dlaczego on syczy, mamo?
- Bo przez niego leci woda. On wypluwa wodę.
- A skąd on bierze wodę, mamo?
- Ze ściany.
- A skąd w ścianie jest woda?
- Z takich specjalnych wodociągów. – I mama znowu zaczęła suszyć włosy.

Mama nigdy nie pozwalała zobaczyć, jak wąż ciągnie wodę ze ściany. Zuza chciała zobaczyć, jaki to jest mechanizm. A kiedyś, jak było późno w nocy, a rodzice oglądali film w telewizji, poszła pod drzwi łazienki i zaczęła słuchać. Coś syczało.
- Co tak syczy w łazience, mamo?
- E – mama chciała oglądać film – nic nie syczy. Tylko pan z góry się kąpie.
Zuza nic nie mówiła, ale była pewna, że to nie pan z góry. Tylko wąż ciągnie wodę ze ściany. Jak ją wyciągnie całą wodę, to potem trzyma ją w tym białym pojemniku nad sedesem.
Ale nie można było nic sprawdzić, bo drzwi były zamknięte na taką specjalną klamkę, której Zuza nie mogła otworzyć rękami.

A jak Zuza usnęła, to przyśnił się jej taki sen.
Była duża jak mama, i poszła do łazienki się wykąpać, ale trochę się bała węża. Bo był taki długi i srebrny. Ale wąż powiedział:
- Tobie jest fajnie, bo możesz chodzić wszędzie. A ja muszę wisieć tu w kabinie głową do dołu. I tylko wypuszczam wodę pyskiem, jak ktoś się kąpie. A czasem też chciałbym się czegoś napić.
Zuza pomyślała, że naleje wodę do umywalki. Ale potem, że wąż chciałby się napić czegoś innego. Może soku jabłkowego. I poszła do lodówki, wyciągnęła sok, nalała do szklanki i wąż napił się soku.
A potem wąż powiedział:
- Dobry sok, ale z czego on jest?
A Zuza mówi:
- Z jabłek, ty śmieszny wężu.
A wąż:
- A co to są jabłka?
- Pokażę ci, pójdziemy do sadu.
I złapała się ogona węża, a wąż z łazienki do przedpokoju, z przedpokoju do pokoju, z pokoju do okna, z okna do rynny i spuścili się w dół po rynnie. I popełzli do sadu, a w sadzie było dużo kolorowych drzew. A Zuza powiedziała:
- To jeszcze nie jesień. Musimy tu poczekać, może zaraz zrobi się jesień.
Ale nudziło im się czekać, więc Zuza wpadła na pomysł. Jesień poznaje się po tym, że liście są kolorowe. Więc Zuza wyjęła kredki i pomalowała kilka liści na jabłoni na czerwono, buraczkowo i fioletowo, i zaraz zrobiła się jesień i zaczęły spadać jabłka.
A wąż patrzy na jabłka, ale nagle się przestraszył i mówi.
- Tu leży inny wąż, strasznie duży i zielony. Zielone są najbardziej jadowite. Pamiętam z National Geographic.
A Zuza:
- To przecież wąż ogrodowy. Służy do podlewania drzew. Bardzo pożyteczny.
A wąż ogrodowy usłyszał te pochwały i zaczął puchnąć z dumy. A jak spuchł tak całkiem, to nie mógł już utrzymać wody i wypuścił tyle wody, że oblał wszystkie drzewa dookoła w promieniu kilometra. Ale Zuzy i węża nie, bo szybko schowali się za krzakiem.

Zaczął padać deszcz. I wąż mówi:
- Tu musi być jeszcze jakiś inny wąż prysznicowy! Strasznie duży robi prysznic. Sam też musi być wielki jak dwadzieścia łazienek. Uciekamy, bo nas całkiem zaleje.
- To nie wąż, tylko deszcz, ty głupi wężu.
- A kto robi deszcz?
- On leci z chmur.
- A kto ciągnie wodę?
- Nikt nie ciągnie, tylko normalnie leci – Zuza była już zmęczona tymi pytaniami węża. Niby taki duży i srebrny, a nie wie, że woda leci z chmur i że nie potrzeba żadnego prysznica.
A wąż pomyślał i powiedział:
- Jednak ja jestem lepszy, bo puszczam ciepłą wodę na twoją mamę, kiedy się kąpie. A tu leci tylko zimna. Te chmury się nie znają na prysznicowaniu.
I poczołgał się do domu, bardzo dumny z siebie, a Zuza poszła za nim. I położyła się do łóżka, i nikt nic nie zauważył, jak to we śnie. A wąż poszedł do siebie do łazienki.

O książkach

Stan podgorączkowy

Geriavity

Jak zamówić?

Wywiad z Geriavitem

Dla dzieci

O mnie